15 Şubat 1992

Kar sevincinin orta yerinden yokuş aşağı kayan iki çocuk; Sevgi ve Barış.

Fındık kadar bir ümide tutunup el ele tutuşan iki sevgili; Emek ve Emin.

Birini sevmekle birini kaybetmenin arasında iki arkadaş; Mert ve Nida.

Aynı evde doğan birbiriyle alakası olmayan iki kardeş; Eda ve Seda.

Aynı yollardan geçen farklı insanlardılar...

O gün aynı anda ‘kar tutulması’nın gölgesinde kaldılar.

--

“Umut hiç yok yani,” dedi.

Alaycı bir gülümseme yerleştirmek istedim yüzüme ama yapmadım. “Bilakis umut hep var ama özgür olmak istiyorsan, umut etmeyi bırakmak zorundasın.”