Sherman çok kötü bir şeye şahit oldu. Bu kadar kötü bir şey yaşamak onu fazlasıyla korkutmuştu. İlk başlarda yaşadığı olayı unutmaya çalıştı ama içinde bir şey onu sürekli rahatsız ediyordu. Kendini üzgün, bazen de öfkeli hissediyor ve vücudunda anlam veremediği ağrılar oluyordu. En kötüsü de tüm bunların sebebini bilmemesiydi. Derken yaşadığı bu kötü şeyi konuşabileceği biriyle tanıştı. Sonrasında Sherman kendini çok daha iyi hissetmeye başladı.

Sherman’ın hikayesi çocukların yaşadığı travmatik olayların, onların suçu olmadığını fark etmelerini sağlıyor. Bu olumsuz deneyimleri, ebeveynleriyle veya yakın hissettikleri yetişkinlerle konuşabilmeleri konusunda çocukları cesaretlendiriyor. Duygularının normal olduğunu anlamalarına yardımcı oluyor.

Ebeveynler için hazırlanmış rehberde, travmatize olmuş çocuklara nasıl yaklaşılacağı, nasıl destek olunacağı ve onlarla nasıl iletişim kurulacağı konusunda bilgiler yer alıyor.